Onlangs filmde ik mijn 7-jarige zoon rennend in het park, tijdens een willekeurig partijtje voetbal met zijn vriendjes. Ze hadden geen enkel oog voor de camera of voor wat ze eigenlijk aan het doen waren.
Later nam ik de film opname na opname door, en vergeleek de manier van rennen van de kinderen met wat ik weet over een efficiënte manier van hardlopen.
Ik was enorm verbaasd. Ik wist wel dat kinderen een goede manier van rennen hadden, maar wat ik vond was echt opmerkelijk. Het bovenlichaam lang en licht naar voren, het hoofd hoog, de schouders ontspannen, knieën gebogen, de midden-voet landend onder het lichaam, en een torso die tegelijkertijd actief en ontspannen is –iets wat zeer moeilijk aan te leren is.
Een aantal van deze opnamen zette ik naar een foto van Haille Gebresellassie – de Ethiopische held van de lange afstand en dikwijls beschouwd als één van de beste renners aller tijden. De gelijkenis was opmerkelijk, zoals je kunt zien op de foto’s hierboven. Zijn er verschillen? Voor zover ik kan zien, niet. Niet alleen is er een perfecte gelijkenis in de vorm, maar ook in de “energie”, die een passie voor het spel verraadt. Mijn zoon heeft geen enkele vorm van training gehad, behalve dan het spelen op het schoolplein en twee keer per week naar de voetbalclub gaan. Zijn vriendje Elijah, die naast hem rent en van wie je een stukje kunt zien op de foto, is op vele foto’s te zien in dezelfde perfecte bewegingsvorm.
Wat moeten we hiervan denken? Doodgewone kinderen die in het park spelen, rennen als marathon sterren die jarenlang getraind hebben. Hadden we allemaal ooit van nature een goede manier van bewegen? Zo ja, waar is het dan gebleven, als we eenmaal volwassen zijn?
Als Alexander Techniek leraar bestudeer ik een natuurlijke houding en een natuurlijke manier van bewegen. We leren mensen hun lichaam te gebruiken op een manier waarvoor het is gemaakt. Veel kinderen gebruiken hun lichaam op een goede manier omdat ze de hele dag door natuurlijke bewegingen oefenen- rennen, springen, klimmen – en nooit te lang achtereen stilzitten. Maar vervolgens komen de vele jaren op school, computers, en lange dagen van stilzitten. Je kunt je voorstellen dat het lichaam daarvan in de war raakt. We verliezen onze natuurlijke bewegingsvrijheid in de nek, onze lengte in de ruggengraat, en de vrijheid in de ledematen.
Het goede nieuws is dat het mogelijk is om dit allemaal weer terug te vinden. Er is wel geduld en veel oefening voor nodig. Langzaamaan kun je de neurale netwerken die je lichaam ooit kende, weer wakker maken. En je moet je spieren en bindweefsel weer langzaam opbouwen, om blessures te voorkomen. Maar als je eenmaal weer iets begint te proeven van je natuurlijke bewegingsvrijheid, dat weet je dat het de moeite waard was. Dan voel je je weer een kind.